یکی از خطرناک ترین انواع زمین خوردن دوچرخه سواران ، مواقعی است که دوچرخه سوار از مسیر و جهت حرکت منحرف میشود و زمین میخورد. در این حالت چرخ جلوی دوچرخه به یک سمت متمایل میشود و حفظ تعادل را غیر ممکن میکند. این گونه زمین خوردن ها معمولاً توسط موانع و برآمدگی هایی ایجاد میشود که در سطح مسیر وجود دارد.
مثال های معمول این بر آمدگی ها به شرح زیر است:
فرو رفتگی ها و بر آمدگی های سنگفرش پیاده رو و خیابان، و یا برآمدگی جدول خیابان
جدول خیابان در زمانی که دوچرخه سوار خیلی نزدیک به آن رکاب بزند به تنهایی میتواند بسیار خطرناک باشد
موانع فیزیکی جدا کننده خیابان، مسیر دوچرخه سواری و پیاده رو
نرده های یک پل، به خصوص زمانی که پوسیده باشد.
دوچرخه سوارانی که خارج از خیابان رکاب میزنند با خطرات دیگری مانند برخورد با تنه درختان نیز مواجه هستند. زمین خوردن ها در مواقعی که دوچرخه سواران گروهی حرکت میکنند نیز اتفاق میافتند، در این حالت ممکن است چرخ جلوی یک دوچرخه با چرخ عقب دوچرخه جلویی تداخل کند و هردو به زمین بیافتند.
در این گونه زمین خوردن ها چرخ جلوی دوچرخه از حرکت می ایستد و دوچرخه واژگون میشود.
بنابراین مسیرها و لین های دوچرخه سواری که دارای موانع فیزیکی هستند، خطرناکند.
این گونه لین ها بر طبق استاندارد AASHTO خلاف هستند، ولی همچنان ساخته میشوند.
Two-way barrier-separated bike lane, Olympia, Washington, USA
در عکس بالا شانه جاده که از قبل وجود داشته، توسط موانع فیزیکی به مسیر دوچرخه سواری تبدیل شده است. مطالعات در زمینه تصادفات دوچرخه نشان داده است که خطر دوچرخه سواری در مسیر هایی با موانع فیزیکی بسیار بیشتر از دوچرخه سواری در خیابان است. اطلاعات بیشتر در زمینه آمارها و مطالعات
لینک: http://www.bikexprt.com/research/pasanen/index.htm
موانع فیزیکی نه تنها برای کسانی که در این مسیر ها دوچرخه سواری میکنند خطر ناک است ، بلکه برای آن دسته از دوچرخه سوارانی که در خیابان و خارج از این مسیر ها هستند نیز ایجاد خطر میکند.
Barrier bike lane near the Eiffel Tower, Paris, France