مسئولان شهری شیکاگو تصمیم گرفته‌اند، طی پروژه‌ای 10ساله (تا سال 2015)، دوچرخه‌سواری را جزئی از زندگی روزانه شهروندان‌شان کنند. ردپای این نوع پروژه‌ها را تا سال 1999 هم می‌توان جست‌وجو کرد. در آن سال، برنامه‌ای با 31راهکار برای گسترش دوچرخه‌سواری شروع شد.
اهالی شیکاگو برای پروژه جدیدشان، تأکید زیادی بر نحوه مدیریت آن داشته‌اند و از این‌رو، 4 فاکتور مهم برای موفقیت این طرح را اینگونه برشمرده‌اند:
1- تعهد متولیان اصلی شهر در انجام استراتژی‌های پیشنهاد‌شده 2- بودجه کافی و مداوم؛ مخصوصا حق تقدم این پروژه در برنامه‌های کمک هزینه دولت فدرال در بخش حمل‌ونقل 3- ادامه‌دار بودن حمایت‌های سیاسی 4- تعامل مؤثر با انجمن دوچرخه‌سواری شیکاگو.
مسئولان شهر شیکاگو ریز‌به‌ریز این پروژه را مشخص و آن را در 8 فصل تهیه کرده‌اند. تعدادی از فصل‌ها به شرح زیر است:
شبکه دوچرخه‌سواری؛ خطوط دوچرخه‌سواری باید از 506/94 کیلومتر در سال 2005 به 804/67 کیلومتر در سال 2015 برسد.
مناسب‌سازی خیابان‌ها برای دوچرخه‌سواری؛ مسیرهای باریک تردد، سنگ‌فرش‌های ناهموار و ترافیک سنگین باعث می‌شود تا میزان میل به دوچرخه‌سواری کاهش یابد.
پارکینگ دوچرخه؛ به‌وجود آوردن محلی امن و راحت برای پارک دوچرخه.
پیک دوچرخه‌ای؛ شرکت‌هایی مخصوص این امر شروع به‌کار کرده که تاکنون بیش از 300هزار دوچرخه سوار را استخدام کرده‌اند و حدود 1/1میلیون جا‌به‌جایی هر سال از این طریق انجام می‌شود.
اجرای قانون و تحلیل تصادفات، بازاریابی و ترویج سلامتی، جا‌به‌جایی و آموزش از دیگر فصل‌های این پروژه عظیم هستند.
شهردار شیکاگو در پیامی، همشهری‌هایش را در این پروژه سهیم کرده‌است: «با دوچرخه‌سواری مسئولانه به ما کمک کنید. اگر پیشنهادی برای بهبود دوچرخه‌سواری دارید، با ما تماس بگیرید. بیایید با هم شیکاگو را به مکانی بهتر و امن‌تر برای دوچرخه‌سواری تبدیل کنیم.»
