چندین عامل، دوچرخه ها را جایگزین مناسبی برای اتومبیل ها کرده اند.
دوچرخه سواران بر روی یکی از پل های متعدد در محدوده شهر پرتلند در ایالت اورگان رکاب می زنند.
پورتلند، اورگان – در یک روز عادی، هزاران دوچرخه سوار از پل های اصلی روی رودخانه های ویلامت و کلمبوس می گذرند تا به محل های کار خود در مرکز شهر پرتلند برسند.
ساکنان این شهر، دیوانۀ دوچرخه سواری هستند. تعجبی هم نیست.
آنها نه تنها از یکی از گسترده ترین شبکه های مسیرهای دوچرخه سواری در کشور برخوردارند بلکه روی یک “هماهنگ کنندۀ دوچرخۀ شهری”، نقشه های دوچرخه سواری رایگان و فضایی وسیع برای پارکینگ حساب می کنند. مشتاقان دوچرخه سواری، 150 محل کسب کوچک در ارتباط با دوچرخه ها ایجاد کرده و بازار سالانه ای را برای هنرها، صنایع و مدهای مربوط به دوچرخه، سازمان دهی نموده اند.
پورتلند با تصویب طرح اصلی دوچرخه به عنوان بخشی از یک راه حل برای مشکلات حمل و نقل شهری اتومبیل محور در سال 1990، مسیر آمد و شد میان شهر و حومه با استفاده از دوچرخه را در پیش گرفت.
رکس برکهلدر، عضو شورای مترو ، که اداره ای منطقه ای است ، گفته است: «استفاده از دوچرخه، راه حل کاملی برای مشکلات موجود در زمینۀ کیفیت هوا، ترافیک و چاقی است. بالاتر از همۀ اینها، کم هزینه و لذتبخش است.»
پورتلند به داشتن یک شبکۀ 435 کیلومتری (270 مایلی) از مسیرهای دوچرخه سواری، بلوارها (یا راه های دارای سطح بلندتر و مجزا از خیابان اصلی برای دوچرخه ها) و مسیرهای موازی با خیابان ها، و همچنین یک زیرساخت شهری متناسب با دوچرخه، به خود می بالد. فراهم نمودن پارکینگ برای دوچرخه ها مستلزم انجام عملیات توسعه ای جدید و بازسازی هایی مختلف است. بیش از نیمی از محل های کسب منطقه، دارای پارکینگ دوچرخه بوده و 10 درصد از آنها انگیزه هایی را برای دوچرخه سواری کارمندانشان به آنها پیشنهاد می کنند. حتی ساکنان کم درآمد نیز می توانند با دوچرخه های مخصوص آمد و شد میان شهر و حومه که توسط شهرداری ارائه می شوند، به محل کار خود بروند.
همۀ این وسایل راحتی و انگیزه ها، شمار دوچرخه سواران را از سال 1990 تا کنون، بدون هیچگونه افزایشی در تصادفات دوچرخه ای، به میزان دست کم چهار برابر افزایش داده اند. اکنون 5 درصد ساکنان شهر با دوچرخه به محل کار خود می روند در حالی که این میزان در سال 1990 تنها 1 درصد بود.
برکهلدر گفته است: «اگر آنها از اتومبیل استفاده می کردند یا حتی اگر مجبور بودیم برایشان اتوبوس فراهم نماییم، می بایست زیرساخت را به میزان زیادی توسعه دهیم.»
دوچرخه سواران دوچرخه های خود را برروی سرویس رفت و برگشتی که منطقه اُکلند را به مقصد مرکز شهر سانفرانسیسکو ترک می کند، بارگیری می کنند.
تا سال 2000 تنها چند شهر معدود دیگر، از جمله سانفرانسیسکو و بولدر در ایالت کلرادو، تلاشی جدی در زمینۀ تبدیل دوچرخه سواری به گزینه ای مناسب و مطمئن برای استفاده از اتومبیل مبذول نمودند. اما در سال های اخیر، فرمانداری های محلی در سرتاسر ایالات متحده که در مورد چاقی، تراکم ترافیک، آلودگی هوا و افزایش قیمت های سوخت، اعلام خطر کرده اند نیز به سمت استفاده از دوچرخه برای آمد و شد به محل کار روی آورده اند. سیاست هایی در 14 ایالت و 40 منطقه شهری به مورد اجرا گذاشته شده اند که داشتن پیاده رو و مسیرهای دوچرخه سواری را برای جاده ها الزامی می نمایند. کنگرۀ آمریکا در ماه اکتبر، مزایای مالیاتی را که تا آن زمان تنها به استفاده کنندگان از وسایط حمل و نقل عمومی برای رفتن به محل کار محدود می شد، به دوچرخه سواران نیز گسترش داد.
به گفتۀ الیزابت پرستن، سخنگوی یک گروه طرفدار و فعال به نام “جامعۀ دوچرخه سواران آمریکا”، دوچرخه سواری در سرتاسر کشور در حال گسترش است. برای مثال در نیویورک، شمار کسانی که با دوچرخه به محل کار خود می روند از سال 2000 تا 2007 به میزان 77 درصد افزایش یافته است.
اما شهرهای آمریکا هنوز راه زیادی را برای رسیدن به شهرهای دوچرخه دوست اروپا، به ویژه در اسکاندیناوی، آلمان و هلند در پیش دارند. در پژوهشی که در سال 2008 انجام شد، استاد دانشگاه راتگرز، جان پوچر، نتیجه گیری نمود که کلیدهای رسیدن به این کشورها عبارتند از بلوارهای ویژۀ دوچرخه به موازات جاده های اصلی، اقدامات کاهش ترافیک در محله های مسکونی، فضای وسیع پارکینگ دوچرخه و ادغام کامل شبکۀ خط دوچرخه سواری با حمل و نقل عمومی.
مالیات ها و محدودیت ها بر مالکیت اتومبیل، پارکینگ و استفاده از اتومبیل نیز می توانند به محبوبیت دوچرخه سواری کمک کنند.
به گفتۀ لستر براون ، بنیانگزار یک گروه پژوهش خصوصی به نام “مؤسسۀ سیاست زمین “، مجموعۀ کاملی از گزینه های گوناگون پیاده روی و دوچرخه سواری می توانند به کاهش شمار سفرها با اتومبیل در مناطق شهری آمریکا به میزان 10 تا 20 درصد کمک کنند.
اما اغلب شهرهای اروپا کوچک تر از شهرهای ایالات متحده هستند، لذا بسیاری از راه حل ها مانند مالیات های بالا بر بنزین یا قیمت گذاری ترافیک که در اروپا اجباری هستند، در ایالات متحده، مورد استقبال قرار نگرفته و از لحاظ سیاسی، امکان پذیر نبوده اند. حتی در شهر پورتلند، طرحی که در سال 2007 برای تأمین مالی ادامۀ بلوارهای دوچرخه با استفاده از ترکیبی از مالیات های اتومبیل و آب و برق ارائه گردید ، به شکست انجامید.
همچنین اقدامات جهت مناسب تر نمودن شهر ها برای دوچرخه سواری گاهی با مخالفت هایی از سوی منتقدانی که خطوط دوچرخه سواری را یک “توطئۀ لیبرال” بر ضد فرهنگ اتومبیلرانی یا بخشی از یک جای ایده آل دارای سیستم حمل و نقل سبز غیرواقعگرایانه می دانند، روبرو می شوند.
برای مثال در سانفرانسیسکو، یک فعال و نویسندۀ µبلاگ، یک طرح دوچرخه سواری بلندپروازانه را در سال 2004 از طریق شکایت به دادگاه و با این استدلال که ممکن است تأثیرات زیان آوری بر محیط زیست داشته باشد، با ناکامی مواجه نمود.
برکهلدر گفته است که برای روی آوردن استفاده کنندگان از اتومبیل به سمت دوچرخه سواری، آنان بایستی احساس کنند که دوچرخه سواری برایشان راحت و مطمئن است. به همین دلیل است که پورتلند در طرحش برای افزودن 644 کیلومتر (400 مایل) به شبکۀ راه های دوچرخه ای در دهۀ آینده، بر ویژگی های امنیت جاده ای و آموزش و تربیت دوچرخه سواران و اتومبیل سواران، قویاً تأکید نموده است.