نتیجه گیری :
شاید دولتهای محلی تمایل داشته باشند اسکیت سواران را در گروههای خاصی جمع کنند تا بتوانند با تغییرات مقابله کنند چرا که اسکیت سواری همیشه به عنوان ورزشی خارج از کنترل و حادثه ساز شناخته شده و اسکیت سواران به عنوان پیاده هایی کاندید آسیب و صدمه شناخته می شوند.
با این وجود اسکیت سواری می توانند یک وسیله نقلیه درون شهری مناسب برای بسیاری افراد در برخی شهرها باشد. شهرهایی که در آنها تعداد جوانان زیاد بوده و کودکان و افراد مسن تعداد بسیار کمتری داشته باشند. با افزایش تعداد اسکیت سواران انتظار وقوع آسیب ها، صدمات و مرگهای بیشتری را داریم. بنابراین واضح است که امنیت اسکیت سواری یکی از اهداف بسیار مهم جهت برنامه ریزی های آینده می باشد. امروزه طراحان شهری به جای طراحی مسیرهایی نامناسب که امکان اسکیت سواری در آن وجود نداشته باشد، سعی در طراحی امکانات و مسیرهایی خاص جهت اسکیت سواران دارند. که این موضوع علاوه بر توانایی بالقوه، نیاز به وجود امکانات و شرایط خاص دارد. بیشتر مسیرهای شهری و پیاده روها قابل عبور اسکیت هستند ولی این نکته به این معنی نیست که این مسیرها برای اسکیت سواران راحت و امن می باشند. طراحی امکاناتی مناسب با نیاز اسکیت سواران، طراحی مجدد بزرگراهها و خیابانها با داشتن مسیرهایی برای دوچرخه و اسکیت و نیز طراحی علائم خاص که مناطق خطرناک اسکیت سواری را نشان می دهد می تواند در هماهنگ کردن اسکیت سواران با سایر وسایل نقلیه مؤثر باشد. حتی در برخی مناطق نیاز به ممنوع کردن اسکیت سواری جهت حمایت از سایر عابرین دیده میشود. وجود مسیرهایی برای اسکیت سواران که کمک به تعویض کفش و یا حتی تغییر سرعت کند در نزدیکی ایستگاههای وسایل نقلیه عمومی و یا نزدیک به اتوبانها، یکی دیگر از نیازهای اصلی در طراحی برنامه های آینده می باشد.
فرستنده : سيد مصطفي حسيني