دوچرخه‌سواری به عنوان وسیله‌ای سبز که امکان رعایت فاصله اجتماعی میان مردم را فراهم می‌آورد، طی دوران کرونا به محبوبیت ویژه‌ای در سراسر جهان دست یافت و پیش‌بینی می‌شود آینده حمل و نقل جهان را در دست گیرد؛ طراحی زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری هر روز از اهمیت بیشتری نسبت به گذشته برخوردار خواهد شد.
هر چه تردد از طریق دوچرخه در میان جهانیان بیشتر ترویج یابد، اهمیت بهبود طراحی زیرساخت‌ها جهت عبور و مرور ایمن‌تر کاربران از اهمیت بالاتری برخوردار می‌شود. در این راستا، مدیران شهری همیشه از فناوری‌های پیشرفته‌ای برای بهبود زیرساخت‌ها بهره گرفته و در عین حال به دنبال یافتن رویکردهایی غیر تکنولوژیک نیز بوده‌اند تا زیرساخت‌هایی به وجود آورند و از طریق آن‌ها دوچرخه‌سواری را برای مردم راحت‌تر و جذاب‌تر کنند. در ادامه به معرفی تدابیری پرداخته می‌شود که مدیران از زمان‌های دور تا به امروز برای بهبود زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری به کار گرفته‌اند تا هر روز بر تعداد افرادی بیافزایند که از تردد سبز برای عبور و مرور خود در شهر بهره می‌گیرند.
ایجاد استراحتگاه‌هایی برای دوچرخه‌سواران بدون امکان پیاده شدن آن‌ها
برنامه‌ریزان در بسیاری از شهرهای جهان، استراحتگاه‌هایی فلزی در مسیر دوچرخه‌سواران ایجاد کرده‌اند که در آن، کاربران می‌توانند برای مدت زمانی کوتاه، بدون اینکه از وسایل نقلیه سبز خود پیاده شوند به استراحت بپردازند. به عنوان مثال، در کپنهاگ دانمارک، این گونه استراحتگاه‌ها به فراوانی در مسیر حرکت دوچرخه‌سواران وجود دارد ضمن اینکه پیام “سلام دوچرخه‌سوار عزیز! در این مکان به پاهای خود استراحت بدهید. از اینکه دوچرخه‌سواری را برای تردد در داخل شهر انتخاب کرده‌ای، ممنونیم.” در این مسیر روی زمین یا دیوارها حک شده است. جالب اینکه دوچرخه‌سواران پایتخت از این فضاها بسیار استقبال می‌کنند و به محض رسیدن به ایستگاه‌های استراحت به سرعت پاهای خود را روی یک شیء یا زمین قرار می‌دهند تا برای مدت زمانی هر چند کوتاه از رکاب زدن خودداری کنند.
آغاز جنبش سبز برای تردد ایمن دوچرخه‌سواران
از زمان‌های قدیم تا به امروز در اغلب خیابان‌های شهرها چراغ‌های راهنمایی و رانندگی برای بهبود ترافیک وسایل نقلیه موتوری و افزایش ایمنی سایر کاربران مورد استفاده قرار گرفته شده است. مدیران کپنهاگ و سان‌فرانسیسکوی آمریکا در این زمینه اقدامات گسترده‌ای انجام داده و چراغ‌های راهنمایی را به گونه‌ای طراحی کرده‌اند تا از این طریق به هدایت دوچرخه‌سواران نیز کمک کنند. در سال ۲۰۰۹، برنامه‌ریزان سان‌فرانسیسکو برای اولین بار در جهان، خیابان والنسیا را به چراغ‌های راهنمایی و رانندگی مخصوص دوچرخه‌سواران در هر دو طرف مزین کردند و از آن زمان به بعد، این استراتژی تحت عنوان جنبش سبز در سایر نقاط دنیا نیز ترویج یافت. در این راستا، مدیران کپنهاگ نیز به نصب چراغ‌های مشابه در خیابان‌های خود پرداخته‌اند که بر اساس آن، تردد دوچرخه‌سواران تنها با سرعت ۱۵ تا ۱۸ کیلومتر بر ساعت مجاز خواهد بود.
استفاده از پنل‌های خورشیدی در مسیرهای دوچرخه‌سواری
برنامه‌ریزان اهل هلند مسیری به طول ۷۰ متر بین منطقه مسکونی کرومنی و ورموویر را برای دوچرخه‌سواری بازطراحی کردند که اقدام این افراد در آن زمان، حدود سه میلیون یورو هزینه در بر داشت. البته مسیر فوق از ویژگی‌های منحصر به فردی برخوردار بود که می‌توانست هزینه‌های مصرفی برای احداث آن را تا حد زیادی جبران کند. در واقع، طراحان شهر به جای استفاده از آسفالت، پنل‌های خورشیدی را برای پوشش خیابان به کار گرفتند که این ویژگی انرژی لازم برای سه خانواده را تأمین می‌کرد. در سال ۲۰۱۶، مدیران تصمیم گرفتند مسیر فوق را گسترش دهند و به ۱۰۰ متر برسانند. البته اقدامات هلندی‌ها تنها به گسترش مسیر بین کرومنی و ورموویر ختم نشد، بلکه در مدت زمانی بسیار کوتاه، ایجاد مسیرهای خورشیدی دوچرخه‌سواری به جنبشی سراسری در سایر شهرهای کشور نیز تبدیل شد.
ترویج جنبش “سلطان کوهستان” در مسیرهای دوچرخه‌سواری مرتفع
سلطان کوهستان عنوانی است که در مسابقات دوچرخه‌سواری به افرادی اعطا می‌شود که از طریق دوچرخه به کوهنوردی می‌پردازند و از رقبای خود پیشی می‌گیرند. امروزه دوچرخه‌سواران تروندهایم، کلانشهری در نروژ به لطف تغییرات و بهبودهایی که در تپه بروکن ایجاد شده است می‌توانند با کم‌ترین مشقت مسیری به طول ۱۳۰ متر و با شیب ۱۰ تا ۱۸ درصد را بپیمایند و همگی به سلطان‌های کوهستانی تبدیل شوند. در واقع، گروهی از طراحان شهر مسیر دوچرخه‌سواری را بهبود بخشیدند و حتی در سال ۱۹۹۳ به نصب یک بالابر برای دوچرخه‌ها پرداختند. عملکرد این بالابر به این صورت است که دوچرخه‌سوار یک پای خود را روی رکاب دوچرخه و دیگری را در داخل بالابر قرار می‌دهد و با سرعت بسیار کم یعنی چیزی حدود چهار تا پنج کیلومتر بر ساعت به ارتفاعات کوه صعود می‌کند.