موانع اسکیت سواری

ساختن موانع ترافیکی در مسیرهای اسکیت، یک مانع دیگر جهت گسترش اسکیت سواری است. دیدگاه های نادرست، ترس از آسیب های ناشی از اسکیت و ترس از آسیب به اموال عمومی، عللی هستند که باعث شده تا در بسیاری مناطق، اسکیت سواری ممنوع اعلام شده و حتی تابلوهایی جهت ممانعت از این کار، نصب شده است. اما قوانین بسیار ضعیفی جهت اصلاح ساختار مناطقی که سبب آسیب در اسکیت سواران می شود وجود دارد.

مؤسسه بین المللی اسکیت سواران رسماً 17 محل را اعلام کرده که اسکیت سواری در آن مناطق ممنوع اعلام شده و موانع قانونی دارد ولی احتمالاً تعداد این اماکن بسیار بیشتر از این عدد می باشد. قانون ایالتی پیترزبورگ بیان میدارد که هیچکس مجاز به استفاده از اسکیت، اسکیت بورد، اسکوتر و یا دوچرخه در پیاده روها و یا نزدیکی مراکز خرید عمومی نمی باشد.

قانون سایر ایالتها برای اسکیت سواران همان مقررات و قانونهای دوچرخه سواران را اعمال میدارد. مثلاً در دالاس، اورگون اسکیت به عنوان وسیله نقلیه پذیرفته شده بیان می دارد : هر فردی که از اسکیت جهت جابجایی در مناطق عمومی، خیابانها و یا انتقالات درون شهری استفاده می کند موظف به رعایت قوانینی مطابق با قوانین دوچرخه سواران می باشد که خود مشخص کننده اسکیت به عنوان یک وسیله نقلیه کمکی داخل شهرها میباشد.

برخی سیاستمداران و برنامه ریزان محلی، حتی اگر اسکیت را در نظر بگیرند، آن را به عنوان یک وسیله بازی جهت تفریح در مناطق خاص این کار، به شمار
می آورند. مثلاً قانون آرلینگتون، ویرجینیا بیان می دارد که هیچکس حق ندارد از اسکیت، اسکیت بورد در بزرگراهها که بازی در آنجا ممنوع است استفاده کند.

بنابراین در شهرهایی که اسکیت سواری به عنوان یک بازی در نظر گرفته میشود، احساس می کنیم که باید گروههای بزرگ اسکیت سواران فصلی را یک نوع  پایانی بر چرخهای بزرگ لقب دهیم.

 

امکانات نامناسب و غیر دوستانه برای اسکیت

اسکیت سواری در خیابان پدیده جدیدی است که در زمان طراحی خیابانها، پیاده روها و مسیرهای خاص مورد نظر نبوده است. بسیاری از رمپ ها برای دوچرخه، عابرین پیاده، کالسکه های بچه و یا صندلی های چرخ دار طراحی شده که مناسب اسکیت سواری نیستند حتی امروزه نیز هنگام طراحی مسیرها، امکانات مورد نیاز برای اسکیت سواران در نظر گرفته نمیشود.

از دهه 1980 در بسیاری مناطق مانند بوستون رمپ هایی مناسب جهت حرکت اسکیت سواران در مسیرهای خاص در نظر گرفته شد ولی با افزایش تعداد اسکیت سواران، دوچرخه ها و حتی عابرین پیاده، امروزه اسکیت سواران ناچارند این مسیرهای خاص را با سایرین شریک شوند. از آنجایی که حرکتهای ناگهانی حین اسکیت سواری و نیز دور زدن و توقف ناگهانی با اسکیت بسیار مشکل است سعی در ایجاد مسیرهای مناسب و خاص جهت اسکیت سواران باید از اولویتهای برنامه ریزان و طراحان مسیرهای شهری باشد. حتی در همان مسیرهای خاصی که جهت اسکیت سواری در بوستون در نظر گرفته شده بسیاری از قواعد اصلی نادیده انگاشته شده که از آن جمله میتوان به ایجاد سطحی سطح و یکنواخت پیش از اتصال رمپ به مسیرهای اصلی عبور اتومبیلها اشاره کرد. از آنجا که کنترل اسکیت خصوصاً هنگام توقف در سر پائینی ها بسیار مشکل است، عدم توجه به مسیرهای مناسب جهت کنترل اسکیت می تواند سبب بروز حوادث بسیاری شود. بنابراین جای تعجب نیست اگر بدانیم که حوادث رانندگی مرتبط با اسکیت سواران و سوانح اسکیت سواری در این منطقه شیوع بسیار بالایی دارد.

در بسیاری از مناطقی که مسیرهای خاص جهت وسایل نقلیه موتوری دارند، طراحان سعی کرده اند به شکلی اسکیت سواری را دشوار و حتی غیر ممکن کنند. خصوصاً در مناطقی که رفت و آمد توریستها بیشتر بوده و در مناطق تجاری، با ناهموار کردن سطح پیاده روها و حتی خیابانها، دوچرخه سواری را بسیار مشکل و اسکیت سواری را غیر ممکن نموده اند. البته بسیاری از ناهمواریهای سطوح که اسکیت سواری در خیابانهاست و به طور غیر عمدی سبب کاهش سرعت اسکیت میشوند.

فاکتورهای مؤثر بر اسکیت سواری در خیابانها

نوآوریها در صنعت ساخت اسکیت، دستیابی به اهدافی فراتر از تفریح و یا ورزش را فراهم ساخته اند. حتی اسکیت های بسیار ساده کنونی، روکشهای مستحکم چرخ، چرخهای پلی اورتان ضد سایش و کفشهایی مناسب پا دارند. این پیشرفتها لرزش ناشی از اسکیت سواری را به مقدار زیادی نسبت به کفشهای قبلی کاهش داده و سبب افزایش علاقه مردم به این ورزش میشود.

کفشهای بدون بند و اسکیت های جدا شونده (که کفش از چرخها جدا میشود) سبب سهولت هر چه بیشتر در پوشیدن و در آوردن اسکیتها شده. همچنین سیستمهای پیشرفته و جدیدتر، سبب افزایش علاقه مردم به این ورزش شده. شهری شدن و گسترش مسیرهای پیاده رو، سبب افزایش استفاده از اسکیت خصوصاً در زمینه حمل و نقل شده است.

بنا به نوشته مجله اسکیت نیویورک؛ با وجود شرایط مختلف، به نظر می رسد خیابانهای مانهاتن تقریباً برای اسکیت سواری طراحی شده اند. در این شهر افراد زیادی از اسکیت برای جابه جایی درون شهری استفاده می کنند.

علاوه بر نیویورک، شهرهای بزرگ دیگری نیز مسیرهایی مناسب اسکیت سواری دارند که از آن جمله می توان به مینیاپولیس، سان فرانسیسکو، بوستون، شیکاگو، و فیلادلفیا اشاره کرد.

شلوغی و ترافیک بیش از حد در بزرگراهها، مردم را به سمت پیدا کردن وسیله نقلیه دیگری سوق می دهد. در سال 1970 ، 108 میلیون اتومبیل در جاده های آمریکا تردد می کرد که این تعداد در سال 1997 به 208 میلیون دستگاه رسیده با افزایش بی رویه جمعیت و ترافیک، حتی دوچرخه سواری نیز نمی تواند به عنوان راه حل مناسبی شناخته شود.

به دلیل کاهش میزان نفت در دهه 1990 دولت کوبا سعی در تشویق مردم به استفاده از دوچرخه به جای اتومبیل داشت ولی به دلیل وجود نداشتن زیربنایی فرهنگ استفاده از دوچرخه در این کشور، دوچرخه سواران تازه کاری که در خیابانها به راه می افتادند، تنها از قوانین شخصی خود اطاعت کرده و سبب بروز مشکلات ترافیکی بسیاری می شدند.

در ژاپن، ایستگاههای مربع شکل در مکانهای خاصی جهت پارک کردن دوچرخه ها در نظر گرفته شده ولی با کاهش میزان سرقت دوچرخه در این کشور، مردم دوچرخه های خود را در هر مکان خالی پارک می کنند که سبب بروز ترافیک و بنا به گفته دولتمردان این کشور، سبب آلودگی با دوچرخه میشود.

در هلند که یکی از شلوغترین کشورهای دنیاست، جابه جایی با دوچرخه یکی از روشهای عادی حمل و نقل به شمار می رود ولی به دلیل تعداد بالای دوچرخه ها، پیدا کردن مکانی امن جهت پارک دوچرخه بسیار مشکل است.

امروزه بسیاری از کودکان اسکیت سواری را در سنین پائین به همراه والدین، خانواده و یا دوستان تجربه می کنند. احتمالاً با پیشرفت تکنولوژی، نسلهای بعدی اسکیت سواری را در سنین پائین تری خواهند آموخت. همانطور که امروزه می بینیم بسیاری از اسکیت بازان نوجوان، به نظر می رسد بر روی چرخ به دنیا آمده اند. می توانیم تصور کنیم که نسل آینده اسکیت سواران، استفاده از وسایل نقلیه عمومی و یا پیاده رفتن بین بسیاری مسیرها را مشکل دانسته و نسلی دوستدار اسکیت ایجاد می کنند که باید نیازهای خاص آنان از قبیل داشتن مسیرهای مناسب در برنامه ریزی های امروز در نظر گرفته شود.